نیایش علی شریعتی

نیایش  دکتر علی شریعتی 

خدایا! در روح من، اختلاف در "انسانیت" را، با اختلاف در "فکر" و اختلاف در "رابطه"، با هم میامیز، آنچنان ‏که نتوانم این سه اقنوم جدا از هم را بازشناسم.‏
خدایا! مرا به خاطر حسد، کینه و غرض، عمله آماتور ظلمه مگردان.‏
خدایا! خودخواهی را چنان در من بکش، یا چندان برکش، تا خودخواهی دیگران را احساس نکنم، و از آن ‏در رنج نباشم.‏
خدایا! به من "تقوای ستیز" بیاموز، تا در انبوه مسئولیت، نلغزم.‏

خدایا! مرا به ابتذال آرامش و خوشبختی مکشان. اضطراب های بزرگ، غمهای ارجمند و حیرت های ‏عظیم را به روحم عطا کن. لذت ها را بهبندگان حقیرت بخش و دردهای عزیز بر جانم ریز.‏
خدایا! اندیشه و احساس مرا در سطحی پائین میاور که زرنگی های حقیر و پستی های نکبت بار و پلید ‏‏"شبه آدم های اندک" را متوجه شوم، چه، دوست تر میدارم "بزرگواری گول خور" باشم تا، همچون اینان، ‏‏"کوچکواری گول زن".‏
خدایا! مرا از چهار زندان بزرگ انسان: "طبیعت"، تاریخ"، "جامعه" و "خویشتن"، رها کن، تا آنچنان که تو، ‏ای آفریدگار من، مرا آفریده ای ـ خود آفریدگار خود باشم، نه که ـ همچون حیوان ـ خود را با محیط، که ‏محیط را با خود، تطبیق دهم.‏
خدایا! آتش مقدس "شک" را آنچنان در من بیفروز تا همه "یقین"هائی را که در من نقش کرده اند، بسوزد.‏
خدایا! مرا از نکبت دوستی ها و دشمنی های ارواح حقیر، در پناه روحهای پرشکوه چون علی و دل های ‏زیبای همه قرنها ـ از گیلگمش تا سارتر، و از لوپی تا عین القضات، و از مهراوه تا رزاس پاک گردان.‏
خدایا! بر اراده، دانش، عصیان، بی نیازی، حیرت، لطافت روح، شهامت و تنهایی ام بیفزای.‏
خدایا! مرا یاری ده تا جامعه ام را بر سه پایه کتاب، ترازو، و آهن استوار کنم، و دلم را از سه سرچشمه ‏حقیقت، زیبایی و خیر سیراب سازم.‏
خدایا! این کلام مقدسی را که به "روسو" الهام کرده ای، هرگز از یاد من مبر که: "من دشمن تو و عقاید تو ‏هستم، اما حاضرم جانم را برای آزادی تو و عقاید تو فدا کنم"!‏
خدایا! "جامعه"ام را از بیماری تصوف و معنویت زدگی شفابخش، تا به زندگی و واقعیت باز گردد، و مرا از ‏ابتذال زندگی و بیماری واقعیت زدگی نجات بخش، تا به آزادی عرفانی و کمال معنوی برسم.‏
خدایا! به هر که دوست میداری بیاموز که: عشق از زندگی کردن بهتر است، و به هر که دوست تر ‏میداری، بچشان که: دوست داشتن از عشق برتر!‏
خدایا! به من توفیق تلاش، در شکست؛ صبر، در نومیدی؛ رفتن، بی همراه؛ جهاد، بی سلاح؛ کار، بی ‏پاداش؛ فداکاری، در سکوت؛ دین، بی دنیا، مذهب، بی عوام؛ عظمت، بی نام؛ خدمت، بی نان؛ ایمان، بی ریا؛ ‏خوبی، بی نمود؛ گستاخی، بی خامی؛ مناعت، بی غرور؛ عشق، بی هوس؛ تنهائی، در انبوه جمعیت؛ دوست ‏داشتن، بی آنکه دوست بداند؛ روزی کن.‏
خدایا! به مذهبی ها بفهمان که: آدم از خاک است، بگو که: یک پدپده مادی نیز به همان اندازه خدا را ‏معنی میکند که یک پدیده غیبی، در دنیا همان اندازه خدا وجود دارد که در آخرت