پذیرش احساستان: غم، اندوه، اشک، احساس تهی شدن و غیره موضوعی طبیعی است.
سعی نکنید تا عواطف و احساساتتان همچون خشم، گناه، ناامیدی یا درد را انکار کنید.
اجازه بدهید که سایرین به شما کمک کنند: با غذا آوردن برای شما، مراقبت کردن، برطرف کردن نیازهای روزمرهتان، ...
احساساتتان را از طریق اشک، صحبت با سایرین و... ابراز کنید.
احساس نکنید که شما باید قوی و شجاع و آرام باشید، اگر چه این حق را دارید.
روزها را همانگونه که هستند بپذیرید و آماده مواجهه با آینده باشید.
به خودتان، فرصت و زمان بدهید تا دردها، درمان و زخمها، التیام یابند.
مراسم بزرگداشت را فراموش نکنید.
فکر نکنید، حق ندارید ناراحت باشید زیرا سوگواری، امری طبیعی است.