یکی بود ، یکی نبود

 یکی بود، یکی نبود

نمی دونم کدوم یکی بود، کدوم یکی نبود !

ولی مسلمه وقتی این یکی بود، اون یکی نبود

یا وقتی اون یکی بود، این یکی نبود

بعد پنجاه سال نفهمیدم، کی بود ، کی نبود!

یا کی نبود، کی بود ؟

ولی مسلمه هر چی هست، هر کی هر کی نبود!

چون یکی بود، یکی نبود

شما می دونید کی به کی بود !؟

آدمی می شناسم از دوزخ ، خوف و تشویش دارد و  من نه!

بس که می ترسد از عذاب خدا، هول از آتیش دارد و  من نه!

دائما ذکر گوید و تسبیح در کف خویش دارد و  من نه!

قلبی آکنده از خدا و سری باطن اندیش دارد و  من نه!

بس عجول است در رکوع و سجود، گویی او جیش دارد و  من نه!

تا رسد ز آسمان به او الهام، دو سه تا دیش دارد و  من نه!

گوییا با خدا بود فامیل، که او این کیش دارد و  من نه!

بهر ماموریت ز بیت المال، هی سفر پیش دارد و  من نه!

برنگشته ز انگلیس هنوز، سفر کیش دارد و  من نه!

بهر حج تمتع و عمره، کوپن و فیش دارد و  من نه!

زندگی تخت نرد اگر باشد، او دو تا شیش دارد و  من نه!

پانزده تا مغازه یک پاساژ، توی تجریش دارد و  من نه!

در رضاشیر باغ و در قلهک یک خانه از خویش دارد و  من نه!

پانزده تا عیال، صیغه و عقد، بی کم و بیش دارد و  من نه!

گرچه با گرگها بود دم خور، ظاهر میش دارد و  من نه!

دانی او این همه چرا دارد ؟ چون که او ریش دارد و  من نه!

_ میکروفن را بگیر از هالو، سخنش نیش دارد و  من نه! 

شعر از :سیدمحمدرضا عالی پیام