ای نــاز تو تا نیــمــه ی پاییـــــز رسیــده!

ای نــاز تو تا نیــمــه ی پاییـــــز رسیــده!

ای سرخ لبـت با مــی لبـــــریز رسیــده!

زلف تو هواخواه کدامین شب ابری ست

کاین گونه پریشان و غــم انگیـز رسیــده

زیبـــاتر از آنــی که رهـــایت کنــــم امــا

دیر آمـــــــده ای، دوره ی پرهیز رسیـده

جــان و تــن مـن امـــت پیغمــبر دردنـــد

بــر مـن دم ویرانگر چنگیـــــــــز رسیــده

ای قونـــیه تا بلخ به غوغای تو مشغــول

بشتاب کـه شمــس تـو به تبریز رسیده

کم گـریه کـن آتش زدن بـاغ گنـاه است

ای ســرخی چشم تــو به پاییز رسیده!

لبخند بزن لب که به هم می زنی انگار

یک سوره ی زیبا به خطی ریز رسیــده 

ناصر حامدی