من، هرگز از یاد نخواهم برد که رؤیای بودن تو برای من،
گسیختن تمام بیهودگی ها بود...
تو به من آموختی که ایمان،
راهی است تا بی نهایت لحظه های دوست داشتن.
تو به من آموختی که احساس،
نوازش جاودانی لحظات تنهایی است.
تو به من آموختی که وسعت،
معنای ساده و بی آلایش یک پرواز است...
اما من، خود آموختم که رؤیا،
پروازی است میان در هم آمیختگی دست های تو و من...
هرگز، مهربانیت را فراموش نمی کنم، ای مهربان!...
یا علی گفتمی عشق آغاز شد