افتاده دو چشمان تو در مردمک من
انگار اثــــر کـــــرده دوباره کلک من
تو کودک گستاخ و منم ظرف سفالی
هی لــج نکن و سنگ نزن بر ترک من
صدمرتبه در آبی چشمت شده ام غرق
افسوس کــــه یک بــار نکردی کمک من
رد شد دل پوشالی و ناپاک و دو رنگت
در ساد ه ترین مرحـله های ِ محک من
گفتی که به جز شمع تنت شعله ندارم
با شعله ی کی سوخته ای شاپرک من
طی شد همه ی عمرم و افسوس نبوده
یک خاطــــره در زندگــــــــی مشترک من
رفتی من ِ بی خاطره در خویش شکستم
درنامـــه نوشتــــم نگزیده است کک من
باز آمده ای سوی دلم مثل گذشته
آهنگ جدایـی نزنی نی لبک من! ! !
صادق فغانی
ای قوسِ لبت ، قوسِ قزح را زده طعنه
هـــرم ِ بدنت بـــر تب ِ صحـرا زده طعنه
ابریشم ِ دستان ِ به دستم نرسیده ت
بر بال و پر ِ دسته ی قـــوها زده طعنه
شب گمشده در پیچ و خم ِ گیس ِ بلندت
هر تار ِتـــــو بـــر صد شب یلدا زده طعنه
لب باز کن ای آنکه لبت با دمِ گرمش
عمــری به دم ِ گرم ِمسیحا زده طعنه
گیسوت طناب است و تنت چوبه ی دار است
این شیـــوه حکـومت بـــه مغولــــها زده طعنه
از آب وفـــای تــــو فلک هم نچشیده
کی غیر تو اینگونه به دنیا زده طعنه ؟
صادق فغانی
هم جا برای اینکه بمانم نبود و نیست
هم موقع سفر چمدانم نبود و نیست
پشت سرم شب سفـــر آبــی نریخته اند
یعنی که هیچ کس نگرانم نبود و نیست
رفتم و سخت معتقدم عشق لقمه ای است
کــه هیـــچ وقت قدر دهانــــم نبود و نیست
گفتند آفتاب تــو در پشت ابرهاست
ابری درآسمان جهانم نبود و نیست
انگار هیـــچ وقت بـــه دنیـــــــا نبوده ام
درهیچ جای شهر نشانم نبود و نیست
در دفتـــر همیشه نــــــوِ خاطرات ِ من
چیزی برای اینکه بخوانم نبود و نیست
قصدم نوشتن غزل است و نوشته هام
حتی شبیه آن به گمانم نبود و نیست
صادق فغانی
دیگر جواب نامه هـای مرا هم....ولش کن هیچ
آخـــر خـودت بگــو مگر دل آدم...ولش کن هیچ
تا کــــی شبیه سیر و سرکــه بجوشد دلـــــم بـــی تو؟
می ترسم این سکوت و فاصله کم کم...ولش کن هیچ
شب تــــا ســـــحر درون جمــجمه ام وول می خورد
یک مشت فکر و ذکر درهم و برهم...ولش کن هیچ
حس می کنم کـــه هر دقیقه سرم گیـــج میرود
اصلا پس از تو حال من به جهنم...ولش کن هیچ
گفتــــم برای حاجتـــم بـــه خــــدا رو بینــدازم
اینقدر گریه کرده ام سر جانم...ولش کن هیچ
حالـــم از این سوال کهنه بهم میخورد دیگر
این روزها برای عالم و آدم...ولش کن هیچ
حالا طناب و چـارپــایــــه و بغضــی ترک خورده...
یک لحظه زنگ میزنم که بگویم...ولش کن هیچ!
زهرا شعبانی
وقتی که حالت از غم دنیا گرفته است
حال من و تمــــام غزلــها گرفته است
دلشوره های خود بخود چند روز پیش
حالا چقدر یک شبه معنا گرفته است
بعد از تـو جای آن همه تاب و تب مرا
مشتی چرا و باید و اما گرفته است
این سرنوشت غمزده تاوان عشق را
روزی هــزار مرتبـه از ما گرفته است
حتی خدا نخواست ببیند در این جهان
کار دو عاشق اینهمه بالا گرفته است
.
.
حرفــــی نمــــی زنم نکند بـــــرملا شود
بغضی که توی حنجره ام پا گرفته است
دارد بـــه عمق فاجعه پــــی میبرد دلم
نفرین نکن که آه تو من را گرفته است!
زهرا شعبانی
مناره ها همه با (قل اعوذ...) روشن بود
من و تو پشت ترافیک (شهرک پردیس)
و رادیـــــــو روی ایران نیــــوز روشن بود
منی که رنگ نگاهم تبی جنوبی داشت
و چشمهای تو چون تام کروز روشن بود
دوباره شب شد و در جمع شاعر ما
چـــراغ یک غــــزل دلفروز روشن بود
میان آن همـــه لبخندهـــای اجبــــــاری
هجوم درد و غمی سینه سوز روشن بود
اگر چه قلب من آنشب کنار تو جا ماند
تو عاشقم نشدی مثل روز روشن بود!
زهرا شعبانی
مرا هزار امید است و هر هزار تویی
شروع شادی و پایان انتظار تویی
بهارها که ز عمرم
گذشت و بی تو گذشت
چه بود غیر خزان ها اگر بهار تویی
دلم ز هر چه به غیر از تو بود خالی ماند
درین سرای تو بمان ای که ماندگار تویی
جهانیان همه گر
تشنگان خون منند
چه باک زان همه دشمن که دوستدار تویی
دلم صراحی لبریز
آرزومندیست
مرا هزار امید است
و هر هزار تویی
سیمین
بهبهانی
تصمیـــم داشتـم کـه تو را یک غـزل کنم
وقتش رسیده است به قولم عمل کنم!
این یک معادله است که مجهولهاش را
باید بــــــه انزوا بکشانـــم و حل کنـــم
کندویمان عصاره ی نیش و کنایه هاست
زنبور مـــی شوم کـــه لبت را عسل کنم
راحت کنار می کشم از این بهانه ها
تا شانه های خالی خود را بغل کنم
بوسیدنت خلاف قـوانین کـشور است
باید عمل به شیوه ی بین الملل کنم
مـن روی خط زلزلـه ات ایستاده ام
قصدم نبود فاصله ای را گسل کنم
باید به فـکرهای سیاهم جهت دهم
اصلا درست نیست تو را مبتذل کنم!
سیما نوذری
برگرد و خواب خط خطی ام را به هم بریز
این حس گند لعنتـــی ام را بــه هـم بریز
شب گریه های قلبی من را به هم بزن
لبخندهای صورتـــی ام را به هــــم بریز
گاهی خلاف عادت خود پیش من بخند
این گریه های عادتــی ام را به هم بریز
آن پونه را که از تو نچیدم به من ببخش
گلبرگ های حسرتـی ام را به هم بریز
هر ساعت انفجار مهیبی ست در دلم
تنظیم بمب ساعتــی ام را به هم بریز
نوبت نمی دهی که به خوابت سفر کنم
کابوس هـای نوبتـــی ام را بــه هــم بریز
قسمت نشد که زندگی ام را عوض کنی
مرگ هزار قسمتــــی ام را بـه هـــم بریز
یا جمعه را به خاطرم از هفته حذف کن
یا شنبه های لعنتــــی ام را به هم بریز
ابراهیم فراهانی
مثل کبــــوتری کـــه اسیـــر درخت نیست
این عشق بی بهانه نگاهش به تخت نیست
تنهــــا مرور دست تــــو را خواسته دلش
پیراهنی که حق دلش چوب رخت نیست
می میرم از نبودنت و صبـــــر مــی کنـــــم
مرگ آن قدر که شایعه کردند سخت نیست
می میرم و هنـــوز تـو باور نمـی کنی
می میرم و هنوز خیال تو تخت نیست
این قلب تیرخورده که یک واقعیت است
از جنـس ابتذال نقـــوش درخت نیست
حـــوای من ، اســـارت من در زمیـــن تـــــو
تقصیر چشم توست، به تقدیر و بخت نیست
ابراهیم فراهانی
پشت این پنجره این پرده تو باید باشی
پرده بردار ، نبـاید کــــه مردد باشی
راه، لب، چشم، فقط کار تو بستن شده است
فکـــر واکــردن یک گـــوشه نبـــاید باشــــی؟
صبح در کوچه ی ما منتظر خنده ی توست
وقت آن است کـــه خورشید مجدد باشی
باید آن مرد نه زن-هرچه- فقط در باران
باید آن حادثــه ی خوب که آمد باشی
پشت باران شبانه که تو را کم دارم
نکند خواب عزیزی کـه نیامد باشی
مثل یک بـوسه شبیه نفس تازه ی صبـــح
خوبی و خوب تر آن است که ممتد باشی
ابراهیم فراهانی
وقتی که روزگار ازل آفریده شد
دنیا به افتخار غـــزل آفریده شد
تا استعاره ای شود از چشم هایتان
کندوی بـــی زوال عسل آفریده شد
منسوب کرد ماه خودش را به چهره ات
یک صنعت جدید: مثــل آفــــــریده شد
اسم بلند کیست کــه بعد از طلوع آن
خورشید سر کشید و بدل آفریده شد
تو در میان نشستی و دنیا بــه گــرد تو
یک حلقه زد به انس و زحل آفریده شد
گل راضی است پیش شکوه بهار تو
راضی به این کــه حداقل آفریده شد
حالا بــه افتخــار خودم دست می زنم
حالا که شب رسید و غزل آفریده شد
ابراهیم فراهانی
باران کـم کـم از نفس افتاده ی بهــــار!
بر پشت بام خانه ی من آمدی چه کار؟
حسی برای تازه شدن نیست در دلم
از آسمان ساکت شعرم برو کنـــــــار
از دست های خشک تو آبی نمی چکد
بیزارم از دو قطره ی با منت ات، نبـــار
-
باغی کـــه زیر پای تو پژمرد و دم نزد
اندام زخم خورده ی من بود روزگار! ـ
« بر ما گذشت نیک و بد اما...» تو بی خیال
پاییز باش و بعد زمستان، چـــــرا بهــــــار؟
دیگر کسی بــــه باغ توجــــه نمی کند
وقتی نداده میوه به جز نیش های خار
با مردم همان طرف شهر باش و بس
بُغضی گرفته راه گلو را بــــــه اختیار
دارد بهار می گذرد با گلوی خشک
چشمان من قرار ندارند از قـــــرار
جواد کلیدری
این قــــــدر بر دوراهـــــی تقدیـــــر من نایست
این طور زُل نزن به من ای چشم های بیست!
این آشنای گم شده در عمق چشم هات
این حس نابلد کـــه مرا پیر کرده کیست؟
داری دل مرا به کـــــجا مــــی بری عزیز!
باور کن این ستاره ی تاریک مدتی ست
دارد به چشـــــم های تو ایمان می آورد
باورکن این غریبه تو را عاشــقانه زیست
با دست هــای خود کــفنـم می کنــی، ولــــی
این عشق.... این ارادت.... این منصفانه نیست
با این کـــــه روی دوش تو تشییع می شوم
من مانده ام که این همه آدم برای چیست
من سوختم، همیشه همین طور بوده است
ای!!! گرگ بی ملاحظه! بازی حساب نیست.
جواد کلیدری
مرا ببخش عزیزم که عاشقت شده ام
مخل ثانیــــه هــــا و دقایقت شـده ام
گذشته های قشنگت دوباره زنده شده
و در خیال خودم عشق سابقت شده ام
لیاقتیست تــو را داشتن _ فرشتــــه من _
دلم خوش است که این بار لایقت شده ام
برای رد شدن از رود تلـــــخ خاطره ها
سوار شو ؛ بگذر تا که قایقت شده ام
و باز قایق دل را به سوی عشق بران
کنون کـه همدم باد موافقت شده ام
تـــــو یادگـــار بهـاری ؛ درون بوم دلــــــم
تو دشت عاطفه ای و شقایقت شده ام
آهای دختر رویا ، آهای زندگــی ام
ببین که آینه ای از علایقت شده ام
برای اینکه مرا حس کنــــــی بصورت اشک
میان چشم تو ؛ همراه هق هقت شده ام
بـــه دل نگــیر گنــــاه مــرا الــــهه مـــهر
مرا ببخش که بد موقع عاشقت شده ام
رضا کیانی
دلم تنگ است و شعر دیگری بر دفترم جاری
شده با بیتهایــــی مملو از یک درد تکــــراری
غروب سرد اسفند است و دارد برف می بارد
و تو چشـــــم انتظار لــــحظه زیبـــای دیداری
تک و تنهایی و سخت است باور کردنش ، اما
نمی آید به دیدارت کسی کـه دوستش داری
عجب شانسی ! موبایل مشترک خاموش ... می خندی
اگــــر چــــــه در دلت چــــون ابرهــــــای تیره می باری
غزل پشت غزل ، با چشم گریان عشق می ورزی
نمی آید به غیر از شاعــــــری از دست تـــو کـاری
خودت هم با خودت درگیری و تاریخ میلادت
تقلا مــــی کند تا از قـــرارت دست برداری
پریشان می شوی از باور حسی که می دانی
تداخل مـی کند خواهی نخواهی با خود آزاری
تجسم کن ! در این دنیـــای لبریز از دو رنگـــی ها
چگونه می شود خود را به دست عشق نسپاری
نگو از تو گذشته عاشقــــی ، هر چند مــــی دانـــم
به من حق می دهی روزی که حس کردی گرفتاری
رضا کیانی
سال ها عاشق یک شخص مجازی سخت است
در خیالات خـودت قــصـــــر بسازی، سخت است
مثل این است که کودک شده باشی، آن وقت
هـــــی تـــو را باز نگیرند به بازی، سخت است
اینکه دنبــــال کنـــی سایــــه ی مجهولـــــی را
تا به هم خوردن خط های موازی، سخت است
این کـــه یک عمر بدون تــــو قــــدم بـــــردارم
بین دروازه ی سعدی و نمازی، سخت است
گاه جغرافی چشمان تو خیلی ساده ست
گاه اثبات تـــــو از راه ریاضـی، سخت است
زیـر پیراهن گل مخملــــی ات پیچیده ست
عطر نارنج ولی دست درازی، سخت است
عبدالحسین انصاری
می توان یک نیمه را از نیمه ی پر حدس زد
زیــــر و بـــم های تنت را زیر چادر حدس زد
کاش می شد حالت خوشبختی ات را لااقل
پشت این دیــــوار از سیمان و آجـــرحدس زد
گوشه ای کز کرد و با پرواز بر بال خیـال
جای جای بوسه ها را با تنفر حدس زد
سیب هایت اول پاییـــــز حتمــــا می رسند
کاش می شد موعدش را با تلنگر حدس زد
آنقدر پاکی کــــه باید با نگاه ساده ای
انتهای خوبی ات را دختر لر! حدس زد
کاش می شد اشک هایت را نمی دیدم ولی
گونــــه ات را زیــــر آن باران شرشر حدس زد
عبدالحسین انصاری
وقتی رمان عشق تو سرشار از من است
وقتی صدای پای تو بر پله ی قطار
فریاد و ضجّه ی از هم بریدن است
سردرگمی- کلافه گی ام کم نمی شود
وقتـــی دلیل بودن من دل سپردن است
وقتی لب تو نیست نه جهنم نه با بهشت
برزخ تمام سهـــــم من از زنده بودن است
ترمز ندارد این قفس تنگ بی کسی
تا مرگ می بردم . این مبرهن است
خواب هم چشم دیدن مارا دگر نداشت
اینجا خیال هم دگر از جنس آهن است
دیگر همیشه عینکی از اشک می زنـــــم
وقتی تو نیستی چه نیازی به دیدن است؟
زیباترین حکایت شعـــــــــر معاصـــــرم!
حافظ برای وصف شکوه تو الکن است
دیشب بــه عطر تنت خدا را فروختـــــم
با هر نسیم خواهش پرواز در من است
در شهر من نغمـه ی باران بدون تو
رقاص حسرت یک چین دامن است
حوّای من میــــوه ی قلبـــم برای تـــــو
اشعار من ماحصل سیب خوردن است
میلاد افصح
دار و ندارم را خـــزان از من بریدست
برگرد ، تنهایی امان از من بریدست
روزی مجالی داشتم گاهــــی بگریم
امروز آن را هم جهان از من بریدست
اکنون به دنبالِ رفیقی نیمه راهــم
آغاز راه آن مهربان از من بریدست
توفانی آمد آشیانم را به هم ریخت
آرامشـم را آشیـان از من بریدست
گیرم عقابـــم ، ای پرستوهای وحشی
آسوده باشید ، آسمان از من بریدست
توفان ! رها کن برگ های مرده ام را
دیریست مهـر باغبان از من بریدست
با سنگ روزی می گرفت از من سراغــــی
آن سنگ دل هم بی گمان از من بریدست
ابوالفضل صمدی
فکر می کردم که از گنجشک ها کم نیستم
حال می بینم کــه حتـی قدر آن هم نیستم
دور شو از پیش چشمم گل فروش پیر، من
دیگر آن دیوانــه ی گل های مریــم نیستم
پا به جنگل می گذارم آهوان رم می کنند
از کــه می ترسید آهو ها من آدم نیستم
هر نسیمی می تواند شاخه ام را بشکند
بـادهــای هـرزه فهمیـدند محکــم نیـستـم
شبنمی سرمست بودم روی گلبرگی سپید
چشــم وا کـردم همیــن امــروز دیدم نیستم
ابوالفضل صمدی
اگر تو نبودی
این کوچه
با کدام
بهانه بیدار می‌شد
و این شب
با کدام قصه
می‌خوابید؟
"محمدرضا
عبدالملکیان"
بــــوی مهربانـــی می آیـــد ...
کجا ایستاده
ای؟!
در مسـیر بــــاد؟
"منبع: نت"
اگر نمی توانم همیشه مال تو باشم
اجازه بده
گاهی ، زمانی از آن تو باشم
واگر نمی
توانم گاهی ، زمانی از آن تو باشم
بگذار هر وقت
که تو می گویی ، کنار تو باشم
اگر نمی
توانم عشق راستین تو باشم
بگذار باعث
سرگرمی تو باشم
اگر نمی
توانم دوست خوب و پاک تو باشم
اجازه بده دوست
پست و کثیف تو باشم
اما مرا
اینطوری ترک نکن
بگذار دست کم
چیزی باشم
"شل
سیلور استاین"
جوانی‌ام
گوشه‌ی
آغوش تو بود
لحظه‌ای
صبر اگر می‌کردی
پیدایش
می‌کردم
آغوشت
را باز کردی
برای رفتن‌ام
شاید حق
با تو بود
من
دیر شده بودم
"شهاب مقربین"
چشمهایت خیمه گاهم بود و نیست
بازوانت تکیه گاهم بود و نیست
دل به درگاه تو روی آورده بود
عشق تو پشت و پناهم بود و نیست
خاک پایت سرمه ی چشمان من
چشم تو سوی نگاهم بود و نیست
کوچه گرد شام غم بود این دلم
روی تو مهتابِ ماهم بود و نیست
برق چشمانت شرر می زد به دل
شمع شب های سیاهم بود و نیست
لا ابالی بودم و مسحور عشق
مستی ام تنها گناهم بود و نیست
باز گرد ای ماه پنهان در خسوف
سایه ای دیده به راهم بود و نیست
زهره طغیانی
بیا باز فریب بخوریم
تو فریب حرف های مرا و
من فریب نگاه تو را ...
مگر زندگی چه می خواهد به ما بدهد
که تو از من چشم برداری و
...من نگویم
که دوستت دارم
"شهاب مقربین"
جهان
از چشمهای تو شروع می‌شود
و جایی در امتداد آشفتگی موهات
به باد میرود...
"کامران رسول زاده"
هزار سال پیرتر شده ام
نمی دانم
بوسه تو مرا
هزار ساله
کرد
یا زمین هزار
بار بیشتر
به دور
خورشید گشته است.
"بیژن
جلالی"
از صورتت نقاشی کشیده ام
همانطور که
دلم میخواست باشی
حالا چشمهایت
فقط مرا می بیند
و لبخند
همیشگی‌ات
لحظه های
نبودنت را
می پوشاند
فقط مانده ام
هوس بوسیدنت
را چه کنم؟
"گیلدا
ایازی
دستانت را می خواهم
برای تنم
که دلتنگ نگاه توست
و لبهام
نمی داند چه رنگی ببوسد
که زیباتر جلوه کنی
شاید شرابی
که مست کند شبانه های ما را
شاید ارغوانی
که مرا یاد لبهات بیندازد
مدام
به تو فکر کنم
به بوسه هات
و مدام
در خوابت به سپیدی قو
شناور باشم آرام.
"عباس معروفی"
می خواهم
گوش باد را بگیرم
که این همه دور موهایت نپیچد
و با زندگی ام بازی نکند!
تو هم کاری بکن
مثلا دکمه پیراهنت را ببند
مثلا دامنت را جمع کن
و فکر کن پیاده رو خیس است.
"غلامرضا بروسان"
عشق یعنی مرا جغرافیا درکار نباشد
یعنی ترا تاریخ درکار نباشد...
یعنی تو با صدای من سخن گویی...
با چشمان من ببینی...
و جهان را با انگشتان من کشف کنی...
"نزار قبانی"
باید کسی را پیدا کنم
دوستم داشته
باشد
آنقدر
که یکی از
این شبهای لعنتی
آغوشش را
برای من و یک دنیا خستگی بگشاید
هیچ نگوید...
هیچ نپرسد...
"منبع: نت"
عشق یعنی اینکه مردم مرا با تو اشتباه بگیرند!
وقتی به تو تلفن می زنند... من پاسخ دهم...
و آنگاه که دوستان مرا به شام دعوت کنند... تو بروی...
و آنگاه که شعر عاشقانه ی جدیدی از من بخوانند...
ترا سپاس گویند.
"نزار قبانی"
داشتم نگاهت می کردم
نگاهت می
کردم...
گفتم وای! چه
زیبا شده ای! بانوی من!
دستم را
گرفتی
خدا گفت: چه
لحظه‌ی باشکوهی!
شماها
عشقبازی کنید, من هم خدا می شوم و...
خلقت جهان را
شروع کرد
سه روزش صرف
اندام تو شد
سه روزش خرج
دست های من
روز هفتم
صدای تو را جوری درآورد که تا ابد دلم بریزد...
"عباس معروفی"
خسته تر از پروانه
سالهاست
گرد رویاهای
سرخ باغچه خویش
پر می زنم و
هنوز
غربت تلخ
همیشه را،
مزه می کنم...
من خسته ام...
و هیچ حاجتی
به تایید هیچ پروانه ای نیست...
کافی است
دکمه پیراهن پریروزم را باز کنی
تا پاره پاره
های عریان عمر هزار پروانه را،
به سوگ
بنشینی...
من خیس خستگی
ام...
بیا شانه
هایت را
بالش خیل
خستگی هایم کن...
شاید شبی...
زخم هایم را
زمین بگذارم...!
"بهمن قره داغی"
خسته بر شنزار سینه ات،
خم می شوم
این کودک از
زمان تولد تاکنون،
نخوابیده است!
"نزار قبانی"
دنبال وجهی می گردم
که تمثیل تو باشد
زلالی چشم هات
بی پایانی آسمان
مهربانی دست هات
نوازش گندمزار
و همین چیزهای بی پایان.
نمی دانستم دلتنگی‌ات
قلبم را مچاله می کند
نمی دانستم وگرنه
از راه دیگری
جلو راهت سبز می شدم
تمهیدی، تولد دوباره ای، فکری
تا دوباره
در شمایلی دیگر
عاشقت شوم.
گفته بودم دوستت دارم؟
"عباس معروفی"
زیبا هوای حوصله ابری است
چشمی از عشق ببخشایم
تا رود آفتاب بشوید
دلتنگی مرا
زیبا
هنوز عشق
در حول و حوش چشم تو می چرخد
از من مگیر چشم
دست مرا بگیر و کوچه های محبت را
با من بگرد
یادم بده چگونه بخوانم
تا عشق در تمامی دل ها معنا شود
یادم بده چگونه نگاهت کنم که تردی بالایت
در تندباد عشق نلرزد
زیبا
آنگونه عاشقم که حرمت مجنون را
احساس می کنم
آنگونه عاشقم که نیستان را
یکجا هوای زمزمه دارم
آنگونه عاشقم که هر نفسم شعر است
زیبا
چشم تو شعر
چشم تو شاعر است
من دزد شعرهای چشم تو هستم
زیبا
کنار حوصله ام بنشین
بنشین مرا به شط غزل بنشان
بنشان مرا به منظره ی عشق
بنشان مرا به منظره ی باران
بنشان مرا به منظره ی رویش
من سبز می شوم
زیبا
ستاره های کلامت را
در لحظه های ساکت عاشق
بر من ببار
بر من ببار تا که برویم بهاروار
چشم از تو بود و عشق
بچرخانم
بر حول این مدار
زیبا
زیبا تمام حرف دلم این است
من عشق را به نام تو آغاز کرده ام
در هر کجای عشق که هستی
آغاز کن مرا
"محمدرضا عبدالملکیان"
زمستان را فقط
به خاطر تو
دوست دارم
به خاطر لباس‌های
گرم زمستانی‌ات
که هرچه
سردتر می‌شود
زیباترت می‌کنند
به خاطر
پالتوی کمرتنگی که قدت را
بلندتر نشان
می‌دهد
به خاطر آن
پلی‌ور سفید یقه‌اسکی
که محشر می‌کند
و هر بار که
می‌پوشی‌اش
مثل گلی که
باز شود در برف
چهره‌ات می‌شکوفد
از یقه‌ی تنگش
به خاطر آن
شال گردن کشمیر
که جان می‌دهد
برای یک میز آفتابگیر وُ
قهوه‌ی تلخ
با شیر
سال از پیِ
سال از حضور تو
حظ می‌کنم هر
روز
در لباس‌هایی
که فصل را کوتاه
و بی‌همتا می‌کند
پسند تو را
لباس‌هایی که
وسط تابستان هم
دلم برای
دیدنشان
تنگ می‌شود
دستکش‌های
نرمی
که از من نیز
گرم‌ترند
و بوی صحرائی
چرمشان تا بهار
عطر ملایم
دست‌های توست
و آن چکمه‌های
وِرنیِ ساق بلند
که کفرت را
گاهی درمی‌آورند
وقتی کنار یک
فنجان چای تازه‌دم
یک دنده وا
می‌روی در گرمای مبل
و گوش نمی‌دهی
به پیشنهاد من
که بارها
گفته‌ام با کمال میل حاضرم
مأموریت بی‌خطر
بازکردن بندشان را
به عهده
بگیرم
زمستان را
به خاطر چتری
دوست دارم
که سرپناهش
را در باران
قسمت می‌کنی
با من
و هر قدر هم
که گرم بپوشی
یقین دارم
باز در صف خلوت سینما خودت را
دلبرانه می‌چسبانی
به من
هنوز باورم
نمی‌شود
که سال به
سال
چشم به راه
زمستانی می‌نشینم
که سال‌ها
چشم دیدنش را نداشته‌ام.
"عباس صفاری"
لازم نیست دنیادیده باشد
همین که تو
را خوب ببیند
دنیایی را
دیده است
از میلیون‌ها
سنگ همرنگ
که در بستر
رودخانه بر هم می‌غلتند
فقط سنگی که
نگاه ما بر آن می‌افتد زیبا می‌شود
تلفن را
بردار
شماره‌اش را
بگیر
و ماموریت
کشف خود را
در شلوغ‌ترین
ایستگاه شهر
به او واگذار
کن
از هزاران
زنی که فردا
پیاده می‌شوند
از قطار
یکی زیبا
و مابقی
مسافرند.
"عباس صفاری"
گفتی اینجا نشد
آن دنیا به هم می‌رسیم
نگاه کن!
ما مُرده‌ایم ،
ولی به هم نرسیده‌ایم هنوز!
"رضا کاظمی"