عشق و نفرت

 عشق و نفرت 

خمیرمایه‌ی آدمی را دو احساس پی ریخته: عشق و نفرت. بین این‌دو باریکه‌ای‌ست؛ باریک، از مو هم باریک‌تر. و اما لحظه‌ای نیست که باد یکی، از فراز آن مرز ناامن مویین، به اقلیم دیگری سرک نکشد.
آن باریکه‌ی حایل -چون زه کمان- همه‌گاه در نوسان و کش‌وقوس است؛ گاهی به سمت نفرت دل می‌دهد و گاه پشت. میان نفرت و عشق جنگی‌ست مدام برای تصرف سرزمین دیگری؛ جنگی که آغازگرش اغلب نفرت است و برنده‌اش هم. 

 همین است که :

 نفرت سرزمینی دارد به فراخی کره‌ی خاک و کهکشان و کائنات... 

                                                                               و 

                                                                      عشق، کوچک به‌قدر دل آدمی.