عزیزی از دست رفته است...به عروسی می روی یا عزا...؟

مردن به سبک با کلاس ها

عزیزی از دست رفته است...به عروسی می روی یا عزا...؟

در کوچه صدای لااله الاالله بلند شده ، در پی آن خانواده هایی ظاهر شدند، چقدر باشکوه، همگی لباس های آنچنانی و مارک دار، مردان لباس هایی شیک و رسمی و موهایی آراسته و زنان با روسری های توری زیبا و آرایش ملایم به سبک عزا، شاید اگر از بلند گو صدای لااله الاالله را نمی شنیدیم گمان می کردم این جماعت برای عروسی گرد هم آمده اند نه عزا.  

در گذشته اگرکسی فوت می کرد ولوله ای برپا می شد . همه کارشان را رها می کردند تا گوشه ای از مراسم تدفین را بر عهده بگیرند. اگر جوان یا ریش سفیدی بود کسبه محل مغازهایشان را تعطیل می کردند و دسته های عزاداری راه می انداختند. هر کس در بضاعت خود کاری می کرد، بی آن که چشمداشتی داشته باشد. اما این روزها...

هزینه های دوچندانی که بر سیاهپوشان تحمیل می شود

با افزاریش تورم و تجمل گرایی در ایران هزینه های مربوط به مراسم ترحیم به دغدغه های اقتصادی مردم اضافه شده و افراد دارای بضاعت کم مالی یا باید پیش از اینکه با این دنیا خداحافظی کنند به فکر هزینه های مربوط به آخرت خود باشند، یا به اجبار خانواده ها چنین هزینه هایی را متقبل شوند.

امروزه چیزی که به چشم می آید هزینه های دوچندانی است که بر سیاهپوشان تحمیل می شود و مصیبت آن ها را دو برابر می کند.

در سال های اخیر با گسترش فرهنگ چشم و همچشمی صنف جدیدی در ایران بخصوص در تهران متولد شده است که کلیه خدمات مربوط به ترحیم را با هزینه ای گزاف انجام می دهد البته اگر پول کافی داشته باشید.

بروز بحران های جبران ناشدنی در جامعه

رشد روز افزون پدیده تجمل گرایی در جامعه آسیب های اجتماعی فراوانی را برای خانواده هایی که از توان و تمکین مالی برخوردار نیستند ، پدید می آورد. تغییر شیوه برگزاری مراسم های عزاداری، ورود تجمل گرایی به وادی مراسم سوگواری و ظهور موسسات خصوصی که از این راه کسب درآمد می کنند در سال های اخیر به صورت یک خرده فرهنگ مخرب وارد جامعه و باورهای ما شده است ، در حالی که هم اکنون در بسیاری از خانواده ها به سختی قادر به تامین تمام مخارج خود و فرزندان هستند. چنین رقابت های ناسالمی که ممکن است چند ده میلیون تومان هزینه داشته باشد باعث بروز بحران های جبران ناشدنی در جامعه می شود.

غلامرضا حسینی جامعه شناس و استاد دانشگاه درباره تجمل گرایی مراسم سوگواری در گفتگو با خبرنگار برنا، اظهار داشت: ازدواج و مرگ دو واقعه ای است که موجب تجمع و انسجام اجتماعی گروه های انسانی می شوند و ریشه تاریخی دارد یعنی از آن زمان که انسان ها قادر به نوشتن و ثبت وقایع تاریخ زندگی خود نبودند با گرفتن مراسم جشن وعزا که در آن از همه افراد محل سکونت خود دعوت به عمل می آورند به مرسم های خود جنبه رسمی می دادند.

به گفته این استاد دانشگاه جامعه باید خود را مسئول بداند اما در حال حاضر با گذار جامعه از مرحله سنتی به صنعتی که روند بروز خانواده هسته ای را تسریع کرده است و با قوت گرفتن تجمل گرایی، کمک و همکاری جمعی از میان رفته است و خانواده ها مراسم عزاداری را به موسسات مربوطه که هزینه های کلان را در پی دارد واگذار می کنند.

یکی از افراد متولی مرکز خیریه ای در تهران در خصوص احساسات کسانی که خرج مراسم عزاداری عزیزشان را صرف امور خیریه می کنند ، گفت: این خانواده ها به شدت احساس رضایت می کنند و کمک به موسسه حتی به اندازه خرید یک دستگاه کوچک را نوعی باقیات الصالحات برای عزیز از دست رفته شان می دانند چرا که با چنین عملی چند هزار دل را شاد و خرسند می سازند.

آنچه که برای متوفی بیش از هر چیز دیگری آرامش بخش است خیراتی است که بازماندگان برایش انجام می دهند و چه نیکوست این خیرات در راه حل کردن مشکلات نیاز مندان باشد.

بسیاری از کارشناسان معتقدند که با افزایش فرهنگ تجمل گرایی در مراسم سوگواری این امر تبدیل به یک فرهنگ نامناسب و غیر منطقی در میان خانواده های ایرانی می شود و می تواند تاثیر نادرستی در باورهای دینی مردم بگذارد ، چه بسا که طبق اعتقادات دینی و آموزه های اسلام ، آنچه که برای متوفی بیش از هر چیز دیگری آرامش بخش است خیراتی است که بازماندگان برایش انجام می دهند و چه نیکوست این خیرات در راه حل کردن مشکلات جوانان از جمله ازدواج و اشتغال باشد.