نیایش از دکتر شریعتی

نیایش  

 خدایا ،

آتش مقدس " شک " را

آن چنان در من بیفروز

تا همه ی " یقین" هایی را که در من نقش کرده اند ، بسوزد .

و آن گاه از پس توده ی این خاکستر،

لبخند مهراوه بر لب های صبح یقینی ،

شسته از هر غبار ، طلوع کند .

خدایا ،

به هر که دوست می داری بیاموز

که عشق از زندگی کردن بهتر است ،

و به هر که دوست تر می داری ، بچشان

که دوست داشتن از عشق برتر!

خدایا ،

به من زیستنی عطا کن ،

که در لحظه ی مرگ ،

بر بی ثمری لحظه ای که برای زیستن گذشته است ،

حسرت نخورم .

و مردنی عطا کن ،

که بر بیهودگی اش ، سوگوار نباشم .

بگذار تا آن را من ، خود انتخاب کنم ،

اما آن چنان که تو دوست داری .

" چگونه زیستن "  را تو به من بیاموز،

" چگونه مردن " را خود خواهم آموخت !