ارتباط مهربانی با خیانت به خود را نمی فهمم! اگر منظور از وفور رئفت جنبه مثبت آن است که به ایثار و نوعی خود فراموشی (که البته ستودنی است و مسلما خیانت به خود محسوب نمی شود) منتهی می شود ولی اگر جنبه منفی آن مد نظر باشد (یعنی افراط در مهربانی) بازهم نمی فهمم چطور به خیانت به خود منجر می شود....
منظور همان ایثار است البته وقتی که بیش از اندازه ی منطقی و معقول باشد . همچون مادری که حاضر است خودش غذا نخورد و همه آن را در اختیار فرزندش بگذارد. در صورتیکه خودش هم باید زنده بماند تا بتواند باز هم برای فرزندش مادری کند . به هر حال باز هم از اظهار نظر سنجیدتون ممنونم پاینده باشید
نفس ایثار از حیطه درک منطق خارج است و صرفا با میزان احساس قابل سنجش.
گمان نمیکنم صحبت از حد معقول و منطقی ایثار، قابل درک باشد.....
شاید کلمه " اعتدال " مناسب تر باشد چراکه حد آن به فراخور میزان احساس افراد، نسبی خواهد بود.....
برقرار باشید
:)
سلام و سپاس با نظر زیبا و سنجیده شما موافقم لطفتان پاینده در پناه خداوندگار مهربانیها باشید
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
هم دافعه داشته باش هم جاذبه
ارتباط مهربانی با خیانت به خود را نمی فهمم! اگر منظور از وفور رئفت جنبه مثبت آن است که به ایثار و نوعی خود فراموشی (که البته ستودنی است و مسلما خیانت به خود محسوب نمی شود) منتهی می شود ولی اگر جنبه منفی آن مد نظر باشد (یعنی افراط در مهربانی) بازهم نمی فهمم چطور به خیانت به خود منجر می شود....
منظور همان ایثار است البته وقتی که بیش از اندازه ی منطقی و معقول باشد . همچون مادری که حاضر است خودش غذا نخورد و همه آن را در اختیار فرزندش بگذارد. در صورتیکه خودش هم باید زنده بماند تا بتواند باز هم برای فرزندش مادری کند .
به هر حال باز هم از اظهار نظر سنجیدتون ممنونم
پاینده باشید
نفس ایثار از حیطه درک منطق خارج است و صرفا با میزان احساس قابل سنجش.
گمان نمیکنم صحبت از حد معقول و منطقی ایثار، قابل درک باشد.....
شاید کلمه " اعتدال " مناسب تر باشد چراکه حد آن به فراخور میزان احساس افراد، نسبی خواهد بود.....
برقرار باشید
:)
سلام و سپاس
با نظر زیبا و سنجیده شما موافقم
لطفتان پاینده
در پناه خداوندگار مهربانیها باشید